එන්න, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ රඟ සොබාව නරඹන්න

ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුව තුළ කළ හැකි දෙයක් නැත. කෝප් කමිටුව (රාජ්‍ය ව්‍යවසාය) සහ කෝපා කමිටුව (රාජ්‍ය ගිණුම්) ඇතුළු විවිධ නම්වලින් පාර්ලිමේන්තු කාරක සභා තිබුණත් ඒවායින් වැඩක් නැත.

ශ්‍රී ලංකා ආයෝජන මණ්ඩලයේ සභාපතිවරයා ඇතුළු අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලය ඉහත කී කෝප් කමිටුව ඉදිරියට කැඳවා, ආයෝජන මණ්ඩලයේ මූල්‍ය අක්‍රමිකතා සමහරක් පිළිබඳව ප්‍රශ්න කරනු ලැබීමෙන් මහත් අපහසුතාවයට පත් ඒ මහත්වරු පසුගිය දා ඉල්ලා අස් වූහ.

ජනාධිපතිවරයා ලංකා ආයෝජන මණ්ඩලයට එම වැදගත් මහත්වරුන්ව පත්කරනු ලැබ තිබුණේ, අගාධයට යමින් තිබෙන අපේ ආර්ථිකය, විදේශ ආයෝජන රට තුළට ආකර්ශනය කර ගැනීම මගින් ගොඩගැනීමටයි. ඔවුන් ලෝකය පුරා ව්‍යාපාරික සම්බන්ධතා ඇති පරිණත පිරිසකි. එවැනි සම්භාවනීය පිරිසක් මෙවැනි පාර්ලිමේන්තු කමිටුවක් ඉදිරියට කැඳවා ලජ්ජාවට හේතු වන ආකාරයේ ප්‍රශ්න ඇසීම නිසා ඔවුන්ගේ සේවය දැන් රටට අහිමි වී ගොස් තිබේ.

ලංකා රජය ඇමරිකානු සමාගමක් සමග දවසක් රෑ යුගදනවි නමැති ගිවිසුමක් අත්සන් කෙළේය. එය පාර්ලිමේන්තුව හෝ කැබිනට් මණ්ඩලය හෝ දැනගත යුතු දෙයක් නොවේ.

පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ට හෝ කැබිනට් අමාත්‍යවරුන්ට ඒ ගිවිසුම පිළිබඳ තොරතුරු දැනගැනීමට අවශ්‍යම නම් ඔවුන් කළ යුතුව තිබුණේ, ‘තොරතුරු දැනගැනීමේ කොමිසම’ වෙත ඉල්ලුම් පත්‍රයක් ඉදිරිපත් කිරීමයි.

ඒ කොමිසමේ සභාපති තනතුරට මෙරටේ අසහාය කීර්ති නාමයක් ඇති හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිශ්චයකාරවරයෙකු වන උපාලි අබේරත්නව ජනාධිපතිවරයා විසින් ගිය සතියේ පත්කරනු ලැබ තිබෙන්නේ එවැනි තොරතුරු ඕනෑම කෙනෙකුට නිදහසේ ලබා ගැනීමට ය. එතැනට නොගොස්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නායක අනුර කුමාර දිසානායක මේ ගිවිසුම වෙනත් කොහෙන්දෝ හොරකම් කරගෙන පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කෙළේය. එය, අනාදිමත් කාලයක් තිස්සේ පවත්වාගෙන එන අපේ පාර්ලිමේන්තු සම්ප්‍රදාය සපුරා උල්ලංඝණය කිරීමකි.

වාරාවසානය යනු විරාමයක් නොව, විරේකයකි

එබැවින් එම පාර්ලිමේන්තුව වාරාවසාන කර දැමීමට ජනාධිපතිවරයා ගිය සති අන්තයේ තීරණය කෙළේය.

ඉදිරි නිවාඩු කාලයෙන් පසු නැවත පාර්ලිමේන්තුව සාමාන්‍ය පරිදි රැස්වීමට නියමිතව තිබුණේ ජනවාරි 11 වැනි දා ය. එහෙත් ජනාධිපතිවරයා විශේෂ ගැසට් නිවේදනයක් මගින් පාර්ලිමේන්තුව වාරාවසාන කිරීම නිසා දැන් අලුත් පාර්ලිමේන්තුව කැඳවෙන්නේ ජනවාරි 11 නොව, ජනවාරි 18 වැනි දා ය. සතියක පමාවක්! ඉතිං මොකක්ද ප්‍රශ්නය? එක සතියකින් පාර්ලිමේන්තුව කල්යාම නිසා අහස කඩා වැටෙයිද?

ඔව්, ප්‍රශ්නය ඇත්තේ සතියක පමාව තුළ නොව, පාර්ලිමේන්තුව වාරාවසාන කිරීම නමැති මේ කියන විශේෂ ජනාධිපති විධික්‍රමය මගින්, එතෙක් පාර්ලිමේන්තුව ඉදිරියේ තිබුණු සියලු සාකච්ඡා, සංවාද, විමර්ශන සහ විභාග කිරීම් ඇතුළත් ක්‍රියාවලීන් සියල්ල අහෝසි වීම තුළ ය. ඒ අනුව, මෙතෙක් පාර්ලිමේන්තුව කරගෙන ආ සියලු කටයුතු මුල පටන් නැවත කළ යුතු වන්නේය.

හොරකමක් ගැන, දූෂණයක් ගැන, යුගදනවි ගිවිසුමක් ගැන, ආර්ථිකය ගැන, හොර පොහොර ගැන, ණය බර ගැන, විදේශ විනිමය සංචිතයේ සෝදාපාළුව ගැන කරගෙන ආ නිරීක්ෂණ, පරීක්ෂණ සහ පාර්ලිමේන්තු සංවාද මේ වාරාවසාන කිරීමත් සමග අහෝසි වන්නේය. නැවත ඒ ඕනෑම දෙයක් ගැන පරීක්ෂණයක්, විමර්ශනයක් අවශ්‍ය නම්, ඒවා ජනවාරි 18 වැනි දා සිට මුල පටන් නැවත වරක් ආරම්භ කළ යුතු වෙයි.

එපමණක් නොව, එකී විමර්ශන සහ පරීක්ෂණ ක්‍රියාවලිය කරගෙන ආ කෝප් සහ කෝපා ඇතුළු පාර්ලිමේන්තු කාරක සභා සියල්ලේ සංයුතියත් වෙනස් වන්නේය. උදාහරණයක් වශයෙන්, කෝප් කමිටුවේ (රාජ්‍ය ව්‍යවසාය) සභාපති ආචාර්ය චරිත හේරත් නැවත එම තනතුරට පත්කෙරෙන්නේ නැත.

කෝපා කමිටුවේ (රාජ්‍ය ගිණුම්) සභාපති මහාචාර්ය තිස්ස විතාරණ එම තනතුරට පත්කෙරෙන්නේ නැත. රාජ්‍ය මූල්‍ය පිළිබඳ සොයා බැලෙන කාරක සභාවේ සභාපති අනුර ප්‍රියදර්ශන යාපා එම තනතුරට නැවත පත්කෙරෙන්නේ නැත. රජය අපහසුතාවයට පත්වන ආකාරයේ හැසීරීමක් පසුගිය කාලයේ මොවුන් තිදෙනා තුළින් ප්‍රකාශයට පත්විය. ඉතිං එයත් නතර කරගත යුතුව තිබේ.

මෙවැනි කමිටු එක්තරා ආකාරයක, රාජ්‍ය කළමනාකරණයේ මුරබල්ලන් වැනි ය. ඉහත කී කමිටු ඉදිරියේ, ශ්‍රී ලංකා ආයෝජන මණ්ඩලය පමණක් නොව, ලිට්‍රෝ ගෑස් සමාගම සහ ශ්‍රී ලංකා ක්‍රිකට් ආයතනය වැනි විවිධ අංශවල ක්‍රියාකාරීත්වයේ පවතින ගැටළුකාරී තැන් සහ අක්‍රමිකතා සොයා බැලුණි. ඒවාට අදාළ තොරතුරු ජනතාවට දැනගැනීම සඳහා ප්‍රසිද්ධියට පත්කෙරුණි.

වරද කාගෙද?

විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ වරදක් නැත. වරද ඇත්තේ ඒ විධායක ජනාධිපති පුටුවේ වාඩි වෙන මිනිසුන්ගේ ය. ජේ. ආර්. ජයවර්ධන, ආර්. ප්‍රේමදාස, චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක, මහින්ද රාජපක්ෂ, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සහ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ නරක මිනිසුන් ය. අද වන විට අපේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය මේ තරම් කුරුවල් වී ඇත්තේ මේ මිනිසුන්ගේ වරදිනි.

එබැවින්, 2024 දීවත් හරි මිනිහෙකු හෝ ගැහැනියක් ඒ පුටුවේ වාඩි කරවීමට හැකි වෙතොත්, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ ඇති ඉමහත් යහපත කෙනෙකුට වැටහෙනු ඇත. දැන් ඉතිං ඉදිරි කාලය තුළ අප කළ යුත්තේ ඒ මිනිසා හෝ ගැහැනිය සෙවීමයි.

මේ චින්තනය, විවිධ ආකාරයෙන් සහ විවිධ මුහුණුවරින් මේ දිනවල ප්‍රකාශයට පත්වෙනු අපට දැකිය හැකිය. ජේ. ආර්. ජයවර්ධනගේ පටන් බලයට පත්වූ සෑම නායකයෙකු සහ නායිකාවක්ම අඩු වැඩි වශයෙන් පෙන්නුම් කොට ඇත්තේ මේ ක්‍රමයේ ආනිශංස නොව, ආදීනව ය. ආදීනව අඩුවෙන්ම ප්‍රකාශයට පත්වුණේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ පාලන කාලය තුළයි. එසේ වුණේ ඔහු ‘හොඳ’ මිනිසෙකු නිසා නොව, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් යටතේ ඔහුට වැඩ කරන්නට සිද්ධ වූ නිසා ය.

ඒ සංශෝධනය තුළ, ‘තුලන සහ සංවරණ’ කොටස් රාශියක් තිබුණි. ඔහු ඉතිහාසගත වන අවසාන ගොම තලිය දියාරු කිරි කළයට අතහැරිය ‘දින 52’ කුමන්ත්‍රණය පවා ආපස්සට හැරවීමට සමත්, ‘තුලන සහ සංවරණ’ ක්‍රියාවලියක් තුළ කටයුතු කළ අධිකරණයක් එදා තිබුණි. එසේ නොවුණි නම්, ඉතිහාසය මීට වඩා වෙනස් වනු ඇත.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ 20 වැනි සංශෝධනයෙන් ඒ සියල්ල අද වන විට ආපස්සට හැරී ඇත. වර්තමාන නීතිපතිවරයා ඊට ඇති සජීවී නිදසුනයි.

විශ්වාසය තැබිය යුත්තේ පුද්ගලයා ගැන නොව, ක්‍රමය ගැන ය

පුද්ගලයාගේ හොඳ නරක, පාලන තන්ත්‍රයක යහපතට හෝ අයහපතට අදාළත්වයක් නැතැයි මෙයින් අදහස් නොකෙරේ. නෙල්සන් මැන්ඩේලාගේ චරිත ස්වභාවය දකුණු අප්‍රිකානු නූතන රාජ්‍ය ව්‍යුහය කෙරෙහි කරන ලද බලපෑම සුළුපටු නැත. ඊටත් කලින්, ලෝකයේ වැඩිම මුස්ලිම් ජනගහන ප්‍රතිශතයක් (සියයට 98 ක්) සහිත රට වශයෙන් තවමත් සැලකෙන තුර්කිය නමැති රට, ආගම සම්බන්ධ කර නොගන්නා ලෞකික රාජ්‍යයක් බවට පත්කිරීමට, එදා (1923) එරට පාලනය කළ කෙමාල් අටාර්ටුක්ගේ පුද්ගල මැදිහත්වීම සහ ප්‍රතිපත්තිමය කැපවීම තීරණාත්මක වුණි. ඒ, පාලන තන්ත්‍රය කෙරෙහි පුද්ගල සාධකය සාධනීය ආකාරයෙන් බලපෑම් කළ ප්‍රධාන අවස්ථා දෙකකි.

අනිත් පැත්තට, පුද්ගල සාධකය පාලන තන්ත්‍රය කෙරෙහි නරක පැත්තට හිටිය අවස්ථාද දුසිම් ගණනක් සොයාගැනීම අපහසු නැත. ඉහත කී තුර්කිය, අපට හිතා ගැනීමට පවා බැරි කාලයක ආගමෙන් තමන්ගේ රාජ්‍යය මුදවාගෙන ලෞකික කළ අතර, විසි එක් වැනි සියවසේ ලංකාව තමන්ගේ නීතිය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමේ කාර්ය සාධක බලකායේ සභාපතිත්වයට පවා, නම ගිය භික්ෂුවක් පත්කර ගත්තේය.

එපමණක් නොව, දැන් මානව හිමිකම් කොමිසමටත් තවත් භික්ෂූන් වහන්සේ නමක් පත්කොට තිබේ. මෙය, ලංකාවේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය තුළ මීට කලින් දකින්නට නොලැබුණු තත්වයකි. එය, එම පුටුවේ අද වාඩි වී සිටින පුද්ගලයාගේ චරිත ස්වභාවය විසින් සකස් කරනු ලද තත්වයකැයි අවශ්‍ය නම් කෙනෙකුට කිව හැක.

එහෙත් සියල්ල, පුද්ගල සාධකයට බැර කළ නොහැක. අපි මෙසේ සිතමු: මිනිස්සු වැරදි කරති. අපරාධ කරති. එය, දියුණු සහ නොදියුණු ලෝකයේ මෙන්ම, වෙනස් පාලන තන්ත්‍රයන් සහ වෙනස් පාලන මාදිලි සහිත සෑම රටකමත් දකින්නට ලැබෙන තත්වයකි.

එහෙත්, නීතිය හරියට ක්‍රියාත්මක වන සහ අපක්ෂපාතී අධිකරණයක් සහිත රටවල එවැනි අපරාධ සහ වැරදි, නීතිය ක්‍රියාත්මක නොවන සහ අපක්ෂපාතී අධිකරණයක් නොමැති රටවලට වඩා, ප්‍රතිශතයක් වශයෙන් අවමයි. එහි අදහස වන්නේ, ශක්තිමත් ක්‍රමවේදයකින් නඩත්තු කෙරෙන දියුණු ආයතනික පද්ධතිවලට, පුද්ගල සාධකයේ වැදගත්කම දෙවැනි වන බවයි. ඒ නිසා රටක යහපතට වැදගත් වන්නේ සහ තීරණාත්මක වන්නේ පුද්ගලයාට වඩා, පාලන තන්ත්‍රයේ නිවැරදි ක්‍රමවේදයන් ය.

අපට වැරදුණු තැන

විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය සහ පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමය, එවැනි පාලන තන්ත්‍රීය ක්‍රමවේදයන් දෙකකි. පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමයේ සිටි අප, 1978 දී විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට මාරු විය. එදා සිට, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයත්, සියලු වාමාංශික සහ මාක්ස්වාදී පක්ෂත් මේ ක්‍රමයට එරෙහිව පෙනී සිට තිබේ.

මුලින් මේ ක්‍රමයට පක්ෂව සිටි උතුරේ ප්‍රධාන ප්‍රවාහයේ දේශපාලන ධාරාවත් අද වන විට සිටින්නේ ඊට එරෙහිවයි. එපමණක් නොව, 1978 දී මෙම ක්‍රමය රෝපණය කළ එක්සත් ජාතික පක්ෂය පවා දැන් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ මේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කළ යුතු යැයි හෝ බරපතල ප්‍රතිසංස්කරණයකට ලක්කළ යුතු යැයි හෝ කියයි.

හිටපු කතානායක කරූ ජයසූරිය මේ ක්‍රමය මුළුමණින් අහෝසි කිරීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටින අතර ඒ වෙනුවෙන් අලුත් ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පත් ලියවිල්ලක් පවා ඉදිරිපත් කොට ඇත. 2015 න් පටන්ගෙන අද දක්වා මෙම ක්‍රමය තව තවත් තර කළ යුතු යැයි ප්‍රසිද්ධියේ කියන සහ ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටින එකම කොට්ඨාශය වන්නේ රාජපක්ෂවාදී කඳවුර පමණි.

එහෙත්, මේ ක්‍රමය තහවුරු කිරීමට බලන වෙනත් විවිධ පුද්ගලයෝද සිටිති. ඒ අතරින්, ඉදිරියේදී රටේ නායකත්වයට (ජනාධිපති තනතුරට) පත්වීමට හීන දකින දේශපාලනඥයන් ප්‍රමුඛයි. තමන්ට යම් දවසක වාඩි වීම සඳහා මේ පුටුව දැන් තියාම ආරක්ෂා කරගත යුතුව ඇතැයි ඔවුහූ සිතති. ඔවුන් හැරුණු කොට, ජාතිකවාදී චින්තනයෙන් සන්නද්ධ විද්වතුන් පිරිසක්ද මේ මතය දරති.

වචනයෙන් නොකිව්වත්, මහජාතිකවාදය කරපින්නාගෙන සිටින බොහෝ දෙනා විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට පක්ෂයි. පොහොට්ටුවේ එක් අමාත්‍යවරයෙකු පෞද්ගලික සාකච්ඡාවකදී සිය සගයන්ට අවංකවම කියා ඇති පරිදි, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය නැති කළොත්, ඉන් පසු දෙමළෙකු පමණක් නොව, ‘හම්බයෙකු’ පවා මේ රටේ මුල් පුටුවට (අගමැති පුටුවට) පත්වීමට ඉඩ තිබේලු.

එහි අදහස වන්නේ, ලංකාවේ දැනට පවතින විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය යටතේ, සිංහලයෙකුට මිස වෙන කිසි ජාතිකයෙකුට එම තනතුරට පත්වීම ඉබේ වැළැක්වෙන ක්‍රමය එසේම තබා ගැනීම යහපත් බවයි.

මේ නිසා එක් අනාවැකියක් දැන් තියාම කිව යුතුය: ඉදිරි කාලය තුළ (2024?) මේ ක්‍රමය සංශෝධනය නොකළොත්, ලංකාවේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය, ආණ්ඩුක්‍රමයක් නොව, දිවි හිමියෙන් රැකගත යුතු මහජාතිවාදී සටන් පාඨයක් බවට පත්වෙනු ඇත. ඒ, දැන් තිබෙන ආගම සහ ජාතියට අමතරවයි.

එවැනි තත්වයක් යටතේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය මුළුමණින් අහෝසි කරන්නැයි ඉල්ලීම, පවතින පක්ෂ ක්‍රමය සහ මැතිවරණ ක්‍රමය යටතේ, ප්‍රායෝගික නොවන්නට පුළුවනි. එහෙත් පවතින විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය රැඩිකල් ප්‍රතිසංස්කරණයකට භාජනය කිරීම අත්‍යාවශ්‍ය කාරණයකි. 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය, ඒ මාර්ගයේ යම් දුරක් ගමන් කළ අවස්ථාවක් වශයෙන් හඳුනාගත හැක.

එහෙත්, එහි අඩුපාඩු තිබුණි. ඒ නිසා, “19 ප්ලස්” හෙවත් “19 න් ඉදිරියට” යාමේ සැලැස්මක්, රාජපක්ෂ නොවන කඳවුරේ අනාගත නායකයන්ගෙන් අප ඉල්ලා සිටිය යුතුය. දැනගන්නට ඇති පරිදි, සජිත් ප්‍රේමදාස නායකත්වය දෙන සමගි ජන බලවේගයත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණත් එවැනි රැඩිකල් ප්‍රතිසංස්කරණ ඇති කිරීම පිළිබඳ ප්‍රතිපත්තියක සිටින බව පෙනේ.

එහෙත් ඔවුන් කිරීමට බලාපොරොත්තු වන එකී වෙනස්කම් කවරේදැයි නිශ්චිතව අප දැනගත යුතුය. එහිදී, විධායකය-ව්‍යවස්ථාදායකය-අධිකරණය යන අංශ යා කෙරෙන ‘තුලන සහ සංවරණ’ ක්‍රියාවලියක් ගෙන ඒම වැදගත් වන බව පැහැදිලියි.

තුලන සහ සංවරණ යනු?

මෙහිදී, කෙටියෙන් හෝ එක කාරණයක් කෙරෙහි අවධානය යොමු කිරීම මැනවි. 20 වැනි සංශෝධනය සම්මත කරගැනීමට කලින් පැවති 19 වැනි සංශෝධනය යටතේ, “ව්‍යවස්ථා මණ්ඩලයක්” තිබුණි. සිවිල් ක්‍රියාකාරිකයන් 3 දෙනෙකුද ඇතුළත් එම මණ්ඩලය, ඉතා වැදගත් ප්‍රජාතන්ත්‍රීය පාරදෘශ්‍ය පාලන අංගයක් විය.

ඒ මණ්ඩලයේ ස්වාධීනත්වය සහ අදීනත්වය නිසා, ජනාධිපතිවරයා හෝ කැබිනට් ඇමතිවරයෙකු හෝ අත්තනෝමතිකව කටයුතු කිරීම යම්තාක් දුරකට පාලනය කෙරුණි. දැන් 20 වැනි සංශෝධනය යටතේ, එය අහෝසි කොට ඒ වෙනුවට “පාර්ලිමේන්තු කවුන්සිලයක්” පිහිටුවා තිබේ.

කලින් තිබුණු “ව්‍යවස්ථා මණ්ඩලයේ” ස්වාධීනත්වය සහ අදීනත්වය වර්තමාන “පාර්ලිමේන්තු කවුන්සිලයේ” දක්නට නැත. එහෙත් මේ දෙකම, තර්කයක් වශයෙන්, නැත්නම් ආයතනික රාමුවක් වශයෙන්, එක සමාන ‘තුලන සහ සංවරණ’ පද්ධතීන් දෙකක් වශයෙන් කෙනෙකුට හැඳින්විය හැකිය.

එය බොරුවකි. ගිය සතියේ, ‘තොරතුරු දැන ගැනීමේ කොමිසමට’ ගෞරවනීය සාමාජිකයන් හතර දෙනෙකු (ජනාධිපතිවරයා නොවන) වෙනත් නියෝජනයන් හරහා පත්කොට, අවසානයේ ජනාධිපති නියෝජනය වශයෙන් ඒ හතර දෙනාටම උඩින් එහි සභාපතිත්වයට කුප්‍රකට පුද්ගලයෙකු ජනාධිපතිවරයා විසින් පත්කරනු ලැබ තිබීමෙන් පෙනී යන්නේ, අපේ ජනාධිපති ක්‍රමයේ පවතින සැබෑ රඟසොබාවයි.

මේ නිසා, පවතින විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය මුළුමණින් අහෝසි නොකොට එය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීම සඳහා පමණක් තමන් යෙදෙන්නේ යැයි කෙනෙකු කියන්නේ නම්, එම පුද්ගලයා අදහස් කරන ‘සංවරණ සහ තුලන’ ක්‍රියාදාමය කුමක්දැයි නිශ්චිතව රට හමුවේ තැබිය යුතුය.

එසේ නොමැතිව, මා බලයට පත්වුවහොත්, මේ ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් වශයෙන්, ‘සංවරණ සහ තුලන’ ක්‍රියාවලියක් හඳුන්වා දෙන්නෙමැයි වචනයෙන් කීම ප්‍රමාණවත් නැත. මන්ද යත්, ඒ වචන දෙක, පිංදහම් තකා සජ්ජායනා කිරීම සඳහා තිබෙන සූත්‍ර පාඨයක් පමණක්ම නොවන බැවිනි.

මේ ලිපියේ ශීර්ෂ පාඨයේ උද්ධෘතයට යමු: රුසියාව ඇතුළු අධිකාරිවාදී හෝ ඒකාධිපති ගමනක යන රටවල නායකයන් මුලින් කරන්නේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආයතන පද්ධතිය අකර්මණ්‍ය කිරීමයි.

ඒවායේ ‘නපුංසකත්වය’ ජනතාවට ඒත්තුගැන්වීමයි. එවිට මිනිස්සු, පාර්ලිමේන්තුව, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ඈ සියල්ල පැත්තකට දමා, වීරයෙකු ගැන බලාපොරොත්තු දල්වති. අද ලංකාව ගිලී ඇති අගාධයේ වරද ජනාධිපතිවරයාගේ හෝ ජනාධිපති ක්‍රමයේ හෝ වරදක් නොව, ඔහු වටා සිටින මිනිසුන්ගේ වරදක් යැයි කියනු ඔබට ඇසී තිබේද? එසේ නම් පරිස්සම් වන්න!

ගාමිණී වියන්ගොඩ